|
Ο «εθισμός» στα βιντεοπαιχνίδια αποτελεί μια νέα μορφή εξάρτησης, η οποία βρίσκεται υπό εξέταση από την επιστημονική κοινότητα. Το Μάϊο 2018 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εισήγαγε τον όρο Εθισμό στα βιντεοπαιχνίδια στην ανανεωμένη έκδοση του εγχειριδίου ψυχιατρικών διαταραχών (ICD 11). Έτσι, ο εθισμός στα βιντεοπαιχνίδια αποτελεί πια ξεχωριστή κλινική οντότητα. Ας δούμε, όμως, αναλυτικά τα σημάδια-συμπτώματα που ακολουθούν αυτό το φαινόμενο καθώς και τι μπορούμε να κάνουμε ως γονείς ή επαγγελματίες για να το προλάβουμε ή να το αντιμετωπίσουμε.
Πιο συγκεκριμένα, με τον όρο εθισμό εννοούμε την πολύωρη χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή για διαδικτυακά παιχνίδια, σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, για διαδικτυακό σεξ και για την καταναγκαστική αγορά προϊόντων. Η υπερβολική ενασχόληση σε συνδυασμό με την απώλεια σημαντικών σχέσεων (π.χ. σταματά να κάνει παρέα με φίλους), τη διακοπή δραστηριοτήτων που πριν δημιουργούσαν ευχαρίστηση (π.χ. αγαπημένα χόμπι) και αλλαγή στις συνήθειες φαγητού και ύπνου (π.χ. ξενυχτάει για να παίξει, παίρνει το φαγητό δίπλα στον υπολογιστή) είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που μας ανησυχούν και που μας κάνουν να μιλάμε για «εθισμό» στο διαδίκτυο. Άλλα χαρακτηριστικά που οριοθετούν την ύπαρξη συμπεριφορών εξάρτησης από το διαδίκτυο περιλαμβάνουν συμπτώματα απόσυρσης όπως άγχος, διέγερση, επαναλαμβανόμενη – εμμονική σκέψη για το διαδίκτυο, παραμονή στο διαδίκτυο για περισσότερο διάστημα από το προτιθέμενο και έκπτωση στη λειτουργικότητα του ατόμου (σε οικογενειακό, κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο, ενδο-οικογενειακές συγκρούσεις).
Εάν παρατηρήσουμε παρόμοιες με τα παραπάνω συμπεριφορές στο παιδί μας είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να οριοθετήσουμε το χρόνο παραμονής στο μέσο. Η οριοθέτηση αυτή είναι σημαντικό να γίνει με τη συμφωνία του παιδιού και μαζί με το παιδί. Ας μην ξεχνάμε ότι εάν το παιδί συμμετέχει και το ίδιο στη λήψη της απόφασης τότε είναι περισσότερο πιθανό να τηρήσει τα συμφωνηθέντα καθώς δε νιώθει ότι του επιβλήθηκε. Παράλληλα ας ενθαρρύνουμε εξωτερικές δραστηριότητες όπως συμμετοχή σε αθλητικές ομάδες, επαφή με φίλους κλπ.
Σε καμία περίπτωση δεν μπαίνουμε στη λογική της βίαιης απομάκρυνσης του παιδιού από το μέσο (π.χ. κόβουμε το ίντερνετ κλπ) καθώς η αντίδρασή του μπορεί να γίνει έως και επιθετική. Αν δούμε ότι παρ’ όλες τις προσπάθειές μας οι συμπεριφορές συνεχίζονται είναι σημαντικό να ζητήσουμε την υποστήριξη ενός ειδικού.
|
|
|
Διαταραχές Σίτισης - Προσέγγιση SOS |
|
Τι είναι η διαταραχή σίτισης;
Ως διαταραχή σίτισης ορίζουμε τη δυσκολία ενός ανθρώπου να φάει ένα εύρος φαγητών, σε κατάλληλη ποσότητα και ποιότητα ώστε να λαμβάνει τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά και να αναπτύσσεται σωματικά. Εκτιμάται ότι το 25-33% των παιδιών, δηλαδή περίπου 1 στα 3 παιδιά έχει κάποια δυσκολία στη σίτιση ή στη σωματική ανάπτυξη κατά τα πρώτα 5-10 χρόνια της ζωής του.
Προσέγγιση SOS
Στην προσέγγιση SOS, η διαταραχή σίτισης θεωρείται η κορυφή του παγόβουνου, καθώς όλοι βλέπουν ότι το παιδί έχει δυσκολίες στη σίτιση ή στο να πάρει βάρος, αλλά όπως και σε ένα παγόβουνο, το κομμάτι που βυθίζει το πλοίο είναι αυτό που δεν βλέπουμε. Η προσέγγιση SOS δίνει βάση στη διαδοχική σειρά με την οποία αποδεχόμαστε το φαγητό, στις στοματικές κινήσεις που είναι απαραίτητες κατά τη σίτιση και στις αισθητηριακές δυσκολίες που μπορεί να επηρεάζουν τη σίτιση. Μια διεπιστημονική ομάδα πολλών ειδικοτήτων αξιολογεί και αντιμετωπίζει το παιδί ως «όλον», ερευνώντας όλους τους λόγους για τους οποίους το παιδί μπορεί να εμφανίζει τη δυσκολία στη σίτιση, οι οποίοι είναι:
Οργανικά προβλήματα
Κινητικές δυσκολίες
Δυσκολίες στην αισθητηριακή επεξεργασία
Δυσκολίες που έχουν προκύψει λόγω μάθησης, συμπεριφοράς ή νόησης
Αναπτυξιακές δυσκολίες
Διατροφικές δυσκολίες
Περιβαλλοντικές δυσκολίες
Στο κέντρο μας υπάρχουν θεραπευτές εκπαιδευμένοι στην προσέγγιση SOS, για οποιαδήποτε πληροφορία μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας.
|
|
Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής- Υπερκινητικότητας: Εκπαίδευση Γονέων και Εκπαιδευτικών |
|
Οι κλινικές μελέτες που αφορούν στη θεραπευτική αντιμετώπιση της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής- Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ), υπογραμμίζουν τη σημασία των ψυχολογικών παρεμβάσεων στη θεραπεία και στην πρόληψη των υποτροπών, είτε χορηγούνται μόνες τους είτε σε συνδυασμό με την φαρμακοθεραπεία1. Άλλωστε η ΔΕΠΥ καθώς και οι συχνότερες συνοσηρές με αυτή καταστάσεις, αποτελούν τις κατεξοχήν διαταραχές της συμπεριφοράς που απαιτούν συμπεριφορικού τύπου παρεμβάσεις. Κατά συνέπεια μία πλήρης και ολοκληρωμένη θεραπευτική προσέγγιση οφείλει να περιλαμβάνει μη- φαρμακολογικές θεραπείες.
Ο κύριος στόχος όλων των ψυχολογικών παρεμβάσεων είναι η βελτίωση της καθημερινής λειτουργικότητας του παιδιού μέσω της βελτίωσης της συμπεριφοράς του και της σχέσης του με τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και τους συνομηλίκους του. Οι θεραπευτικές παρεμβάσεις που απευθύνονται προς τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς στοχεύουν στην εκπαίδευσή τους σχετικά με τη φύση και την πορεία της διαταραχής και στην εκμάθηση αποτελεσματικών και κατάλληλων τρόπων αντιμετώπισης των προβληματικών συμπεριφορών που σχετίζονται ή απορρέουν από τη ΔΕΠΥ.
|
|
Περισσότερα...
|
|
Επιτελικές Λειτουργίες και ΔΕΠΥ |
|
Επιτελικές λειτουργίες και ΔΕΠΥ
Η ΔΕΠΥ και η διαταραχή στις Επιτελικές Λειτουργίες είναι στενά συνδεδεμένες έννοιες, αν και όχι συνώνυμες.
-Τι είναι οι Επιτελικές Λειτουργίες;
Περίπου το 90% των παιδιών με ΔΕΠΥ εμφανίζουν δυσκολίες στις επιτελικές λειτουργίες, οι οποίες πολλές φορές παραμένουν και μετά την ενηλικίωση. Όμως τι ακριβώς είναι; Ο όρος επιτελική λειτουργία αναφέρεται στις γνωστικές ή εγκεφαλικές ικανότητες που είναι απαραίτητες για την επίτευξη στόχων. Με άλλα λόγια, αφορά τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τους μελλοντικούς στόχους μας και τις ικανότητες που χρειαζόμαστε για να τους πετύχουμε. Τα άτομα με διαταραχή στις επιτελικές λειτουργίες δυσκολεύονται να αλλάξουν την συμπεριφορά τους ώστε να κάνουν το μέλλον τους καλύτερο.
|
|
Περισσότερα...
|
|
Καμία Περικοπή στην Ειδική Αγωγή |
|
|
|
|
|
|
Σελίδα 2 από 4 |
.